16 Μάι Ανοίξτε την καρδιά σας.

Οι στενές σχέσεις προσφέρουν κι αυτές μια υπόσχεση θεραπείας, γιατί έχουν τη δυνατότητα να ελευθερώσουν τη ροή της χωρίς όρους αγάπης προς εκείνα τα μέρη του εαυτού μας που είναι πληγωμένα, αποκομμένα, ή στερημένα από φροντίδα. Όμως, η ίδια η υπόσχεση ανταλλαγής μιας χωρίς όρους αγάπης συχνά ξυπνά εξωπραγματικές ελπίδες και το άτομο μπορεί να περιμένει πως θα βιώσει την τέλεια αγάπη και ένωση. Στο βαθμό που είμαστε πλάσματα αυτής της Γης, μ” όλους τους περιορισμούς και τις ατέλειες που συνεπάγεται αυτό, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορούν ποτέ να εκδηλώσουν ολοκληρωτικά ή τέλεια τη χωρίς όρους αγάπη που μπορεί να γνωρίζουμε και να νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας. Επειδή οι άνθρωποι ζουν στο χώρο και το χρόνο, με διαφορετικές εμπειρίες, ιδιοσυγκρασίες, ρυθμούς, συμπάθειες και αντιπάθειες, δεν μπορούν ποτέ να πετύχουν την απόλυτη και χωρίς όρους ένωση σε μόνιμη βάση.

Πραγματικά, το ίδιο το γεγονός ότι οι εραστές αισθάνονται ευάλωτοι και ανοιχτοί ο ένας προς τον άλλο, φαίνεται να εντείνει και τις ανάγκες, τους φόβους και τα εσωτερικά εμπόδια που δεν επιτρέπουν την ελεύθερη ροή της αγάπης.

Έτσι, παρ” όλο που η στενή σχέση ξυπνά μια παλιά και βαθιά λαχτάρα του ανθρώπου να μοιραστεί τη χωρίς όρους αγάπη και την τέλεια ένωση με κάποιον, οι όροι και οι συνθήκες της γήινης φύσης μας συνωμοτούν για να ματαιώσουν την τέλεια έκφραση και πραγμάτωση αυτής της ελπίδας. Μπορεί να βιώνουμε στιγμές, ματιές, κύματα ενότητας με κάποιον άλλον, αλλά γρήγορα χάνονται και μας αφήνουν αναπόφευκτα μόνους. Δεν μπορούμε ποτέ να περιμένουμε από έναν άλλο άνθρωπο να μας δώσει όλη την αγάπη που μπορεί να χρειαζόμαστε.

Ο πόνος αυτής της αντίφασης ανάμεσα στην τέλεια αγάπη που υπάρχει στην καρδιά μας και τα εμπόδια για την πραγμάτωσή της, σε μια σχέση συχνά «ραγίζει» την καρδιά – και την ανοίγει. Όπως έχει γράψει ο δάσκαλος ΣούφιΧαζράτΙναγιάτ Χαν, «Ο πόνος της αγάπης είναι ο δυναμίτης που σπάει και ανοίγει την καρδιά, ακόμη κι αν είναι σκληρή σαν βράχος». Για να είμαστε πιο ακριβείς, η ίδια η καρδιά δεν μπορεί να ραγίσει, ή ν” ανοίξει, αφού από τη βασική της φύση είναι ήδη μαλακή και δεκτική. Εκείνο όμως που μπορεί να ραγίσει και ν” ανοίξει είναι ο τοίχος που υπάρχει γύρω από την καρδιά, η αμυντική θωράκιση που έχουμε κατασκευάσει για να προστατέψουμε τ” αδύνατα σημεία μας. Φαίνεται ότι ο μόνος τρόπος για να κινηθούμε μέσα από τις απογοητεύσεις των σχέσεων, χωρίς να βλάψουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι ν” ανοίξουμε περισσότερο την καρδιά, εκείνες ακριβώς τις στιγμές που θα θέλαμε περισσότερο να την κλείσουμε